Hiken hebben we beide altijd graag en veelvuldig gedaan. Maar nu we net een paar maanden na de bevalling en 9 maanden zwangerschap op reis zijn, gaat dat iets minder soepel dan gehoopt. Ik mag niet klagen over mijn lichamelijk herstel, het gaat eigenlijk behoorlijk goed, maar wandelingen van uren door de bergen is soms wat te hoog gegrepen. En dat vind ik lastig. Het is én een reminder van wat had moeten zijn, én normaalgesproken is wandelen een van mijn copings mechanisme.
Dus we wandelen, door de zon, de sneeuw, de wind en af en toe een bui, soms meer dan lichamelijk goed voor mij is. Maar voor de geestelijke gesteldheid is het zo nodig. En dus is het de lichamelijke ongemakken het waard. Een complicerende factor is wel, dat bij het wandelen in Zweden heel wat hoogtemeters horen. Dat zorgt voor prachtige vergezichten, maar is lichamelijk wel een stukje zwaarder dan de vlakke meters in Nederland.
Het wandelen zorgt voor een bepaalde rust, een bepaalde beweging. Soms praten we juist heel veel, maar soms lopen we tijden in stilte achter elkaar. De gedachten komen en gaan. Gedachten die soms pijnlijk zijn. Gedachten die verdrietig maken. Gedachten die door het diepst van mijn zijn snijden. Gedachten die niet in woorden te vangen zijn, en die ik ook niet in woorden wil vangen. Gedachten die mij onzeker maken, gedachten die mij aan mezelf doen twijfelen, gedachten die me raken, die ik niet wil hebben en die ik ook zeker met niemand kan delen. Door het lopen verdwijnen ze vaak ook weer. Soms zijn er tranen, soms kunnen we grapjes maken. En we genieten de prachtige uitzichten, al kunnen we die soms ook helemaal niet zien.
תגובות