We zijn er, het doel van onze reis, we hebben het gehaald. Niet dat er ooit de gedachten is geweest dat we het niet zouden halen. Natuurlijk zouden we het halen, alleen de manier waarop. Dat we er zijn geeft een gevoel van euforie in combinatie met pijn en verdriet die niet te beschrijven valt. Wat hadden we Kaya hier graag gehad. Het is fijn om hier te zijn, maar oh wat is het ook confronterend. Gevoelens die alle kanten op schieten.
Die twee dagen die we op de Noordkaap zijn, maken we alles mee qua weer. Regen, mist, strak blauwe luchten, ijzig koude wind, een prachtige zonsondergang, bewolking en zelfs een voorzichtige regenboog in een laaghangende wolk. Er zijn momenten dat er busladingen vol met toeristen zijn, de hele parkeerplaats vol staat met campers, en er zijn momenten dat het voelt alsof we er bijna alleen zijn. Al deze uiterste weerspiegeld hoe het van binnen gaat.
De Noordkaap is eigenlijk niet het meest noordelijke puntje, dat is de landtong die ernaast licht Knivskjelodden. Alleen kan je daar alleen maar komen door een hike van rond de 6 uur met behoorlijk wat hoogte meters. Ondanks dat dat voor mijn lichamelijke herstel misschien net wat te zwaar is, besluiten we de wandeling wel te doen. En zo belanden we zonder al te veel moeite op het meest noordelijke puntje, met een prachtig uitzicht op de Noordkaap. Over de weg terug hebben we het maar even niet, die duurde heel wat langer dan gehoopt.
Het is fijn om hier een tijdje te hebben doorgebracht en niet alleen de paar uur die de meeste mensen hier spenderen. Maar het is ook gek om te beseffen dat vanaf nu de terugreis naar huis begint. De onzekerheid over wat er thuis op ons wacht en de reis die we daar nog gaan moeten afleggen.
留言